Not my way, but the Highway...

That's in general how I experienced Malaysia; Cycling Highways (although sometimes with motorbike lanes), too much traffic, endless palmoil plantations (they smell!) and heat!

However, I purposefully made the decision to take the busy and more boring west coast, instead of the more beautiful east coast, considering the amount of rain along the east coast. (Later on, I heard this was a wise decision, it turned out to be one of the wettest raining seasons in years and several eastern provinces were flooded)
The west coast did not receive so much rain, although almost every afternoon ended with a huge thunderstorm, luckily most of the times I already found shelter in a hotel. The raining season also brought the (humid) heath! Sometimes, when stepping off my bike (to pee, buy some fruit, ask for water of just waiting for a traffic light) I felt the sticky, thick blanket of heat. Thinking about doing something ridiculous as cycling in those temperatures seemed crazy :) However, to be on the bike was actually the best (coolest) thing you could do, since there always is some breeze (Although I must confess that cycling uphill through a narrow valley, with on my lefthand side a highway and righthand side trucks overtaking me slowly, exhausting black fumes, was not exactly nice, cool or healthy...)

My arms, face and shirt black of the exhaust of the cars and trucks

Apparently, the shade from the (still warm) truck is cooler then outside in the sun

In Malaysia, I notioned some changes compared to Indonesia, probably related to the different level of development: 1) the amount of cars relative to the amount of motorbikes, 2) womandrivers, 3) roads in perfect condition, 4) absence of fruit/vegetable markets, 5) toiletpaper and sitting toilets, 6) flat-like hotels instead of bungalows (implying carrying my bike up several stairs) and 7) fellow (local) cyclists. Some changes came in handy, but most of the time I missed the charme of underdevelopment when I saw the so manyth KFC or Pizzahut. And instead of the "picture Mister" I heard the more modern version "Can I add you on facebook?".

Although the roads and the landscape were not really something special, the people I met make me remember this country!
To begin with, it was really handy that everybody spoke English (being, apart from Chinese and Malay, the third national language). I was surprised the hear Chinese and Malay inhabitants speak in English to each other.
I stayed at several warmshowerhosts. All of them welcomed my with such warm hospitality, offering me a (preferably cold) shower, bed and food. But the best thing was that I had somebody to chat with (as a talkative person, that's maybe what I miss most, cycling alone :). They introduced me to their country and own specific culture. In Klang, there was Keat, a Chinese Malaysian. Together we cycled into the Cameron Highlands (the most beautiful part of Malaysia that I've seen) and he let me taste the Chinese hotpot.

Tea plantations

Then there was the David, who picked me up from Penang where I was stuck because of Thai-visa-waiting-time. David likes to host cyclists so much, that he even has spies along the road, calling him when they spot a cyclist. Being an Indian Malaysian, he took me to an Indian wedding and showed me the most delicious Indian (vegetarian) food.

Just when I thought hospitality had reached its utmost point, I arrived at the bicycle shop of father&son Muhammed. They not only let me sleep in their bikeshop, but also repaired my bike for free! Wow!! No wonder that they already hosted 80 other cyclists within one year.

Father and son Muhammed

With my Thai visa in the pocket, I continued north, towards Thailand. Looking forward to cycle something else then flat, boring roads, to relax at some tropical islands having some company of some other tourists again and finally my loving (fruit)markets :)

A personal touch to the street art in Penang

The other tourists also wanted such a picture..

Hello Mister, Mister, Mister...

In my previous blog I wrote that i expected Sumatra to be local and a complete different adventure from Bali and Lombok. Well, it certainly was! I had thought that I couldn't hear more 'Hello Misters' then in Sumbawa, but it was possible... Youngsters on scooters, overtaking me, driving next to me, stopping to overtake me again, only to get a glimpse of me, a smile, or if they were lucky a 'Hello' (I made the intention to only say hello to those who called me Miss instead of Mister, which decreased my replies with 95%). The word 'selfie' even protruted the dark jungle of Sumatra, so the daring ones asked for a selfie. Sometimes I succumbed and let them take the selfie (which never was a actual selfie, since friend B had to take the picture of friends A, C, D and me, and then friend A took a picture with friend BCD, etc.) But also many 'thumbs up' which gave me some power to continue.

some of the 'lucky ones'; the girls had the day of their lifes

But it was the most beautiful route so far! Started in the sticky, hot Padang, up the mountains riding the Trans-Sumatra highway (which was mostly just a small road, sometimes not even paved, with not too much traffic). Through the jungle with its monkeys and tiny settlements, with every so often a larger town that had a (crappy) hotel where I could sleep. Since i was depending on those hotels, there were some long, long days (110 / 130 km; 8-10 h). But I always made it and cycling through the mountains I enjoy most!
Somewhere in the middle of nowhere, I crossed the equator (I almost missed it) and continued on the northern hemisphere (felt more familiar suddenly :)

I just crossed the equator..

I noticed a gradient change, from mosques prayer calls to church clocks. Suddenly, also the first Bintangs (beer) and babi pangang (pork) were available, girls wearing shorts and no headscarfs and evenings filled with singing & guitar playing locals. In this Muslim country I had entered the area of the Christian Batak people.

At lake Toba I had some 'rest' days (during one I challenged the record of cycling around the island (7.30h); it took me 1h more..). My actual plan was to continue further north, before heading to Medan. Unfortunately, erupting Mt Sinabung blocked the way..

Mt Sinabung

So I decided to go straight to Medan, back to sealevel and the sticky heat. So hot that the only thing I could do when arrived is taking a cold, splashy, mandi (kind of local shower) and lie naked on the bed, while the fan was blowing over.

After 2,5 months, I left Indonesia. I really loved that country, with so many different faces. The country of the Hello Misters, the spicy GadoGado, the surfing and surfdudes, vulcanos, delicious fruits, and so much more.. Would it be that it was the first country of this trip? But now I feel that I will definitely come back! Sampa Jumpa!

Then I entered Singapore, such a different world; western, white people, english, expensive, cars, airconditioning.

Also a city can have a nice silhouette during sunset

I felt more at home in Chinatown and little India then I did in Orchard Rd with its many malls. But also the hometown of Isaac, who I met in Bali and who invited me to stay at his place :). He showed me around, let me try the multicultural diversity of delicious food and gave me a home for some days.


Today, I arrived in Malaysia. First impression: many cars, highways and way more developed then I had expected it to be. But also many familiar words and be able to speak some (little) Indonesian again (similar to Ｍalaysian). So let's see how the rest of the country will be...

girls walking home from school, preferably barefoot

they do learn English at school, but they're to shy to speak

my diary

some people use their mandi for other purposes...

bike ready for transport :)

Lombok 1,5x round and northern Bali

Since I met a lot of people here, who also asked whether I wrote some stories, I will start writing in English. For the dutch translation, you probably should scroll a bit down (voor mn verhaaltje in het NL, omlaag scrollen)


[EN]
Once in several weeks, my stomach protests against the (local) food, as it did last night. Nothing special, except that it makes me feel too weak to cycle. Having a forced "rest day" n a tiny village with nothing else to do, it makes a perfect timing to update my blog with some new stories...
Somehow, approximately a month ago, exactly the same thing happened. So I will start from there on.

Although I did not cycle much during this month, I took some other challenges (as doing nothing and being lazy is not my thing :)
I climbed mount Rinjani (app. 3750 m), which was really a nice experience of hiking, camping, too many resting (and waiting), aching mussles and an amazing sunrise at the summit! (Pictures will follow..)
Since I had no money left, and there was no ATM, I had to step on my bike again the day after we descended (aaauw!!) I spent two nights at Gili Air (again) to take some rest and celebrate my birthday.
Thereafter, my intentional plan had been to cross to Bali and cycle the north coast. But a good thing about travelling alone is that you can change plans any time you want, so 1h before the boat departed, I changed my mind and ended up at a small boat taking me back to the mainland of Lombok again, instead of heading to Bali.
Cycled to Mataram (for the 2nd time) to extend my Visa (with the help of my local sponsor Munawir :).
In Kuta Lombok, I waited for my Visa to be ready and meanwhile took some surflessons (since in the end, I could not stand having visited one of the most famous surfcountries and did not even try it myself). At the beautiful bay of Selon Blanak

Selon Blanak, at sunset when all surfers have returned to Kuta

I stood for the first time on my board. And this feeling it gave me (woehoe!!) became a bit addictive. So I ended up spending 1,5 week in Kuta Lombok, a relaxing place where I met so many nice people, surfing almsot every day (with varying successes..) After those days, my arms and skin were so sore, and a lot of people I met also left again, that I got the feeling that it was time for me to leave as well.

So I picked up my old plan, crossed to Bali and headed towards the north coast. It felt good to be on the road again and to discover new places and new people!
So here I ended up in this mountain village of Munduk, with a beautiful view to both west (slopes dotted with tiny villages and rice fields with in the very end the ocean) and east (green jungled hills and in the distance peaks the vulcano, my route for tomorrow..) Those last two days of cycling in the mountains have probably been the most beautiful and rewarding days of my trip untill now! Cycling uphill (langsam, langsam), taking smaller roads with not too much traffic, time to watch the scenery (of ricefields and kopie (luwak) plantations) pass by, with everywhere the scent of clove (which, as nutmeg and cinnamon) the Balinese themselves actually dont use, but only grow for export (to e.g. Belanda (Holland)).

My plans for the next days will be to continue to south Bali, surf there as well for several days, and then fly to Sumatra. Probably a challenging and much more local experience.. Let`s see!

Rough, grey pebbled beaches

Ricefields, greener then green

What else do you need to be happy?

Sunset at Lovina

The way I try to learn some Bahasa Indonesia..

Climbing those vulcano`s in prospect

[NL]
Om de paar weken protesteerd mn maag tegen het (lokale) eten hier, zoals ook afgelopen nacht gebeurde. Niets ernstigs, maar daardoor voel ik wel te slapjes om te fietsen. Aangezien ik nu dus een gedwongen rustdag heb in een klein dorpje met niets anders te doen, is dit dus een goed moment om mn verhalen weer eens te updaten.
Op de een of andere manier gebeurde precies hetzelfde ongeveer een maand geleden (waardoor ik mn vorige verhaaltje schreef). Hoewel ik niet veel gefietst heb afgelopen maand, heb ik me wel aan wat andere uitdagingen gewaagd (aangezien ik echt niet niets kan doen..)
Ik heb de Rinjani beklommen (ong. 3750 m), wat een mooie ervaring was, wandelen, kamperen, heel veel wachten en `rusten`, pijnlijke beenspieren en een prachtige zonsopkomst op de top! (Fotos volgen..).
Aangezien ik geen rupiahs meer had en er ook nergens een pinautomaat was, was ik gedwongen de dag na terugkomst alweer op de fiets te stappen (aaauw!!) Ik fietste naar Gili air (2e keer), waar ik wat rust nam en mn verjaardag vierde.
Mn oorspronkelijke plan was over te steken naar Bali en langs de noordkust te fietsen. Maar een van de mooie dingen van alleen reizen is dat je op elk moment je plannen kunt wijzigen. Dus een uur voordat mn eigenlijke boot vertrok, besloot ik toch naar Lombok te gaan, en stapt ik op n klein bootje wat me weer naar het vaste land van Lombok bracht.
Voor de 2e keer fietste ik naar Mataram, om daar mn Visum te verlengen. De wachtdagen bracht ik door in Kuta Lombok, om toch eens wat te surfen (ik kon toch niet een aantal maanden reizen in een vd beroemste surflanden en het niet eens zelf geprobeerd hebben..) In de mooie baai van Selon Blanak lukte het me voor het eerst n golg te nemen en te blijven staan op mn bord, wauw, wat een gevoel, joehoe!! Nu snap ik de verslaving wel een beetje van de surfers. Uiteindelijk heb ik 1,5 week in Kuta Lombok doorgebracht, een relaxte plek met fijne mensen, bijna elke dag surfend (met wisselende successen).
Na die dagen voelden mn armen en huid zo pijnlijk, en waren veel mensen die ik ontmoet had ook weer vertrokken, dat ik het gevoel kreeg dat het ook voor mij tijd was om verder te gaan.

Dus hervatte ik mn oude plan en stak over naar Bali, richting noordkust.
Ja, en het voelde erg goed om weer op weg te zijn, weer nieuwe plekken en mensen te ontdekken!
Dus hier zit ik nu, in dit kleine bergdorpje genaamd Munduk, met een prachtig uitzicht zowel richting west (hellingen met kleine dorpjes en rijstvelden, met an de horizon de zee) als oost (groene bergen met jungle en in de verte de vulkaan, mijn route voor morgen..)

De laatste twee dagen fietsen waren misschien wel de mooiste en meest voldoenende tot nu toe! Langsam, langsam bergop, kleinere weggetjes met minder verkeer, tijd om om me heen te kijken en te genieten van het landschap (rijstvelden en kopie(Luwak) plantages, en overal de geur van kruidnagel die me tegemoet komt. (Vreemd genoeg gebruiken de Balinezen zelf geen kruidnagel, en evenmin nootmuskaat en kaneel, maar verbouwen ze het overal, voor de export (naar vnl Belanda (NL))

Mijn plan voor de komende dagen is om naar zuid Bali te fietsen, hier ook weer een paar dagen te surfen, en dan naar Sumatra te vliegen.
Waarschijnlijk een stuk avontuurlijker en meer local... Ben benieuwd!

Lombok, Sumbawa

Vandaag een rustdag aan de voet  van de vulkaan Rinjani (1-na-hoogste van Indonesie; 3750 m). Een goed moment om weer eens te schrijven over al mijn belevenissen tot nu toe.
Het waren twee erg local weken, met over het algemeen geen enkele blanke voor dagen (op twee surfplekken in Sumbawa na). Vreemd om zo veel aandacht te krijgen.. Soms vroegen ze zelfs of ze op de foto mochten met me. Dan dromden de mensen om me heen om maar zo dicht mogelijk bij de Bule (=blanke) te zijn, en kreeg ik een baby in mn handen gedrukt. Een interessant gebeuren, maar na een aantal pictures vond ik het dan wel weer genoeg geweest, en moest ik de rest van de bubs teleurstellen met een No picture. Ik voelde me net een of andere beroemdheid :)

De dagen op de fiets waren lange dagen, door een dor landschap met af en toe een dorpje. Het welvaartsniveau nam steeds verder af richting het oosten; te merken aan het feit of er nog (koud) water of een ijsje te krijgen was, of niets meer behalve vis en drogend zeewier.. Maar hoe mooi om te merken dat je die mensen een fijn moment kunt bezorgen door een simpel Hello (en na wat Bahasa Indonesia geleerd te hebben, hun vragen te kunnen beantwoorden, aangezien iedereen hetzelfde vraagt: Waar kom je vandaag? Waar ga je naartoe? Uit welk land kom je?). Regelmatig kreeg ik ook een escorte door iemand (man, jongetjes, meiden) op de scooter, die even hun 3 zinnetjes engels kwamen oefenen met veel gegiechel :)
Halverwege Sumbawa trof ik een Duitse jongen op de fiets, hij was al 2,5 jaar onderweg. Samen 2 dagen gefietst, waarna onze wegen weer scheidden. Leuk om even iemand te hebben met wie je kunt delen. Als je daarna weer alleen bent, voelt het vreemd genoeg eenzamer dan daarvoor. Maar och, in je eentje maak je zo makkelijk contact; de volgende avond had ik alweer nieuwe vrienden :) Zo ook een dag meegefietst met een local racefietser (de eerste die ik zag, hij was opweg van zn werk naar zn ouders, 3 dagen fietsen, 2 eilanden verder. Thats the spirit!)

In oost Sumbawa aangekomen, zag ik het toch niet zitten om mn weg te vervolgen naar Flores (veel en hoge bergen, slechte wegen en zeer lange afstanden). Dus nam ik de bus terug naar west Sumbawa. Ook een hele belevenis; 250 km in 11 uur... Bus begaf het tot 2 keer toe, wachten op nieuwe overvolle bus. Proppen en het paste, maar mij iets te vol. Dus kroop ik op het dak, en had daar een prachtig uitzicht zittend tussen de zakken rijst, uien en mn fiets.

Nu ben ik weer terug in Lombok, waar ik morgen de Rinjani zal beklimmen en dan weer oversteek naar (noord) Bali.

Zicht op Rinjani vanaf Sumbawa

Snails zoeken bij zonsondergang

Watertank

Eenzame vissersdorpjes

Nieuwe versie Brooks zadels: fresh coconut..

Via de Gili's naar Lombok

Nu ik al 2 weken in Indonesië ben, wordt het toch tijd eens wat te schrijven..
Maar eigenlijk heb ik tot nog toe vooral vakantie gevierd :)
Op het strand gelegen, Ubud bezocht en toen even weg uit het toeristische Bali op de fiets naar Padangbai (maar wat een drukte! overal scootertjes). Van daaruit de boot naar Gili Trawagang genomen (full moon party, moet je toch eens meegemaakt hebben ;) en gedoken op Gili air (op plekken met namen als 'shark point' (maar geen haai gezien..) en 'turtle heaven' (wel 20 seaturtles!). Na een week daar relaxt te hebben, begon het toch te kriebelen en dus tijd om op de fiets te stappen.
Lombok is iig minder toeristisch dan Bali, maar minder druk..? Toch ervaar ik al die scooters niet als vervelend, en iedereen lacht, roept, zwaait of steekt een duim op. Super vriendelijk dus! En zodra ik van de hoofdweg af ben word ik overstelpt met 'Hello Misters' uit alle kindermondjes.. Bergop rennen ze met me mee of er komt een scooter naast me rijden voor een nieuwsgierig gesprekje.
En het mooiste is dat ik van het ene paradijsje in het andere paradijsje (het kan dus nog mooier..) beland! Met Selon Belanak als hoogtepunt! Vissersdorpje aan het strand waar rond zonsondergang de vissers hun bootjes de zee in duwde en waar snachts de lichtjes van wel 50 bootjes op het water schitterden.
In Kuta Lombok verenig ik voor het laatst met Joske, die morgen naar huis gaat. Dan ben ik dus echt 'alleen op reis'.. Maar het mooie van in je eentje reizen is dat je overal contacten maakt, ik heb nog geen avond alleen gezeten :)

Een reactie plaatsen

Ik heb gemerkt dat het niet heel makkelijk is om een reactie te plaatsen op dit blog. Toch vind ik het erg leuk om een (kort) berichtje van jullie te lezen.

Daarom een korte uitleg hoe je dat doet:
1. klik op 'opmerkingen' (onder mijn bericht)
2. selecteer een profiel, dit kan zijn:
    a) een google account als je deze hebt
    b) 'naam / URL'; je hoeft alleen je naam in te vullen, URL kun je leeg laten. Wel dien je dan na het typen van je bericht nog een code over te typen
    c) 'anoniem';  je dient dan na het typen van je bericht nog een code over te typen. Vermeld dan wel even je naam in het getypte bericht, anders heb ik geen idee van wie het af komt
3. typ je berichtje
4. klik op 'publiceren'

Succes, ik hoop dat het jullie gaat lukken :) (en anders maar gewoon af en toe een mailtje..)

Nog een paar daagjes voor ik echt vertrek...

Afscheidsfeestje is geweest, afscheid van (de meeste) mensen genomen. Maar nog steeds niet echt het besef dat ik wegga.. Nu ook de meerdaagse proefrit (of eigenlijk gewoon kleine vakantie) op m'n nieuwe zadel goed bevallen is, staat niets me meer in de weg! Nog een paar dagen om mijn spullen in te pakken en dan stap ik op zondag (3 augustus) in het vliegtuig, opweg naar Bali!! Daar is dan Joske (mn zusje) al, met wie ik de eerste dagen lekker vakantie ga vieren voordat ik op de fiets stap (wat natuurlijk ook gewoon één grote vakantie is :)

Lieve mensen, tot ziens!

Nog één maand voor vertrek..

Jeetje, ik begin me langzaam maar zeker te realiseren dat het nu echt dichtbij komt; over vijf weekjes zit ik in het vliegtuig! En dus is het 'afscheid nemen' begonnen. Maf hoor, te beseffen dat ik de mensen om mij heen een hele tijd niet (of nooit) meer zal zien. Als ik er echt over nadenk doet me dat toch wel een beetje pijn, maar das eigenlijk een hele warme pijn in mn hart... Te beseffen dat er toch zoveel mensen om me heen zoveel voor mij (en ik voor hen) betekenen. Misschien zou iedereen eens weg moeten gaan, want pas als je afscheid neemt hoor je hoezeer je eigenlijk gewaardeerd wordt!